Book Category: Vertaling-literatuur
Een jonge schrijfster verlaat Londen en verhuist met haar zoontje naar een afgelegen plaats in het noorden van Engeland, waar ze een baan heeft gekregen als docent creatief schrijven aan een provinciale universiteit.
Ze heeft het geld nodig maar wil vooral de herinnering ontvluchten aan een gewelddadige aanranding waarvan ze drie jaar eerder het slachtoffer was. Hoewel ze voldoening put uit het lesgeven, is het werk veeleisend, zeker wanneer er in haar klas een verhit debat uitbreekt over geweld tegen vrouwen.Bovendien begint een van haar studenten romanfragmenten te schrijven waarin de grens tussen fictie en werkelijkheid wel erg dun aanvoelt. Wanneer ze ten slotte zichzelf herkent als hoofdpersonage in het verontrustende werk van de jongeman, vreest ze niet meer te zullen ontkomen aan het gruwelijke lot dat hij haar heeft toebedacht.
Het lichaam zwijgt is een ijzingwekkende en psychologisch vernuftige campusroman die ons op een onthutsende manier laat zien hoe diep de patronen van seksisme en geweld zijn geworteld in onze maatschappij.
‘Hm, misschien hebt u gelijk. Maar alles bij elkaar genomen mag er in het aantal schrijvelaars wel wat worden gesnoeid. Om literatuur in duizend hoofden te bewaren – daar hebben we de middelen niet voor. Oordeelt u zelf: we hebben gewoonlijk maar één thema, en, nu ja, ook niet meer dan één ideologie, natuurlijk. Als één arbeider met één schop op één dag één kubieke meter graa ft, dan zullen duizend arbeiders met die ene schop in dezelfde tijdspanne diezelfde kuub graven. Ergo: als we de belletristische bezetting reduceren, kan dat ene thema worden bediend door één pen van dienst. Geen honderd honoraria maar één, geen honderd oplagen van tienduizenden stuks, maar één oertotaaluitgave in miljoenvoud. En wie moet er wanneer de dienst hebben? Stel dat we het op alfabetische volgorde doen, of…’
De eerste verhalenbundel van Sigizmoend Krzjizjanovski in het Nederlands, zeven verhalen dik. Misschien verlangt u na het lezen van de bundel wel naar meer. Dan lijkt het erop dat de wens van de schrijvers alter ego in ‘Autobiografie van een lijk’ is bewaarheid:
‘O, al sedert die vele mislukte experimenten met mijn eigen “ik” droom ik ervan om dan toch tenminste mijn intrek te nemen in andermans “ik”. Als u ook maar enigszins tot de levenden behoort, ben ik daar al in geslaagd. Tot spoedig.’
Met een voorwoord door Hans den Hartog Jager
De weerzinwekkende Raoul Meridian heeft enkele gasten uitgenodigd in zijn landhuis, dat hij in de grimmige schoonheid van de woestijn heeft laten bouwen. Onder hen Albert, met zijn veel te mooie verloofde Nadine, die onweerstaanbaar wordt aangetrokken door de leegte van het landschap. Tijdens hun verblijf vallen zij ten prooi aan obsessies en misverstanden die hun weerga niet kennen.
Onaangeraakt door de hartstochten en intriges om haar heen, wijst het ontembare meisje Destina hun de weg naar het hart van een mysterieus ravijn, waar verlangen en wreedheid versmelten tot een meedogenloze waarheid.
Dorothea Tanning toont haar rijke verbeelding en voortreffelijke schrijfstijl in deze bezwerende roman, die net zo scherpzinnig is als Sinaasappels zijn niet de enige vruchten van Jeannette Winterson en net zo verontrustend als De onschuldigen van Henry James.
De kloof is een surrealistische roman over liefde, schoonheid en duistere geheimen, die nog lang nadat je de laatste bladzijde hebt omgeslagen zal blijven nazinderen.
In de pers
‘Een uitgesproken surrealistisch werk, dat zonder aarzeling als een uitzonderlijk goed literair werk mag worden beschouwd.’ – NBD Biblion
‘Pas op 94-jarige leeftijd debuteerde Dorothea Tanning als auteur. Haar exotische novelle over een waanzinnig weekend op een ranch was het wachten waard […] De droomachtige sfeer, de bevreemding, aantrekkelijk en potentieel sinister, heeft allen in de greep en dirigeert deze vertelling, met een plastiek waarin Tanning aan F. Bordewijk doet denken […] Schoonheid en wreedheid liggen soms dicht bij elkaar, toont deze vertelling.’ – Arjan Peters in de Volkskrant ****
‘Tanning trekt je haar wereld in, om je vervolgens op jezelf terug te werpen: je moet je eigen verhaal maken, je eigen conclusies trekken. Dat is ook precies de kracht van De kloof.’ – Hans den Hartog Jager
‘De kloof herinnert in surrealistische thematiek aan Tannings schilderijen, vaak een kamer of een ruimte waarin merkwaardige personen in vreemde taferelen verwikkeld zijn’ – Trouw
‘De nu eens grimmige en dan weer poëtische taferelen die Dorothea Tanning kunstig in woorden neerkwast, ademen drama. Net als in haar schilderijen hanteert ze herkenbare bouwstenen, om er vervolgens scherpe, maar vervreemdende beelden en een symboolrijke plot mee uit te werken […] een literair werkstuk dat net als een surrealistisch schilderij appelleert aan dromen, fantasieën en het onderbewuste.’ – Mappalibri
‘Tanning heeft alle ingrediënten bijeengebracht voor een meesterlijk drama over liefde en verraad, jaloezie en spijt […] verteld in trefzeker, vloeiend proza dat schittert door een hallucinatoire schoonheid.’ — The Guardian
Aminah woont met haar vader, zijn twee vrouwen en hun kinderen in een afgelegen dorp. Haar idyllische leven wordt bruut verstoord als op een dag gemaskerde mannen hun huis aanvallen, alles in brand steken en haar ontvoeren.
Wurche groeit op in een vooraanstaande familie, die rijk is geworden door de slavenhandel. De handel en macht van haar familie worden bedreigd door Ashanti, Britse en Duitse troepen.
In Salaga, een bruisende stad in het noorden van Ghana, befaamd vanwege de honderd putten die er zijn aangelegd om de slaven te wassen voor ze worden verkocht, kruisen de paden van deze twee jonge vrouwen elkaar.
De honderd waterputten van Salaga is een bruisende historische roman over twee sterke en onvergetelijke vrouwen, over macht, vriendschap en verraad, gesitueerd in pre-koloniaal Ghana.
In de pers
‘Als je je door Attahs intriges laat meeslepen, begrijp je beter waarom Ghanezen hier liever niet over praten.’ – Wim Bossema in de Volkskrant
‘Een mooi geschreven portret van het leven in pre-koloniaal Ghana dat de verschillen benadrukt in religie, taal en status.’– The Guardian
‘Een moderne klassieker. Ik voelde hetzelfde als toen ik Een wereld valt uiteen van Chinua Achebe had gelezen: iets diep in mij was verschoven en zou nooit meer hetzelfde zijn.’– JJ Bola, schrijver van No Place To Call Home
‘Een schitterend verhaal, geweven rond twee even schitterende jonge vrouwen. Prachtig!’ – Ama Ata Aidoo, schrijfster van Keuzes
Patja en Marat zijn jong en succesvol, ze wonen en werken in Moskou. Ze hebben het gemaakt: ze zijn ontsnapt aan de Kaukasus, dat nog ingeklemd zit tussen traditionele opvattingen en moderne ontwikkelingen, en dat te kampen heeft met politiegeweld, corruptie en islamitische terreur. Patja en Marat kennen elkaar niet, ze ontmoeten elkaar pas als ze beiden terugkeren naar hun geboortedorp. Meteen na die eerste ontmoeting worden ze verliefd. Het wordt een lange, moeizame reis naar hun trouwdag, want de ouders geven de voorkeur aan andere huwelijkskandidaten dan hun kinderen hebben gekozen. Niets in de Kaukasus is zeker, behalve dat hun geluk gedoemd is te stranden. Maar dat is niet de schuld van hun ouders. Het is de schuld van een crimineel die net is vrijgelaten uit de gevangenis…